In de Islam bestaat een heel bijzonder principe, namelijk de annulatie van bepaalde koranverzen door later geopenbaarde. In Engelse teksten wordt dit “abrogation” genoemd. In het arabisch “nasikh wa mansukh”, de geannuleerde verzen en de annulerende verzen.

Dit principe is beschreven in vers 2.106:  

Voor het woord “teken” in vers 2.106 staat in het arabisch Ayah hetgeen koranvers betekent.

Dit is op zich een heel eigenaardig principe. Een boek dat volgens moslims rechtstreeks van Allah komt en voor alle tijden en plaatsen geldig is, zou eigenlijk geen correcties nodig mogen hebben. Tenzij de auteur een mens is.

De tijdgenoten van Mohammed hadden dit ook door en zeiden dus dat Hij maar wat aan het verzinnen was. Daarom openbaarde Allah volgend vers als antwoord:

Een voorbeeld van annulatie is het verbod op alcohol dat geleidelijk ingevoerd werd. Eerst werd gezegd dat alcohol goede en slechte kanten heeft, daarna dat je niet mag drinken voor het gebed en uiteindelijk is alcohol volledig verboden. Moslims zeggen dan dat ook alcohol-verslaafden geleidelijk aan moeten afkicken omdat zij anders hun gezondheid in gevaar brengen. En dat Allah geen sociale en medische problemen wou veroorzaken door alcohol ineens te verbieden. Langs de andere kant is polygamie, beperkt tot vier vrouwen en geen twee zussen tegelijkertijd, op een bepaald moment ingevoerd en moesten mannen met meer dan vier vrouwen hun overtollig aantal vrouwen wel ineens scheiden of één van de twee zussen wegsturen indien zij met twee zussen getrouwd waren. Terwijl dit natuurlijk een veel groter sociaal probleem is dan plotseling stoppen met alcohol. Het bewijst gewoon de adhoc evolutie van de Koran waarbij Mohammed via zogenaamde openbaringen de problemen oploste wanneer zij zich voordeden. Het Jean-Luc Dehaene principe.

Nu had Mohammed een probleem. In het begin van zijn profetische carrière was hij zwak en hoopte hij iedereen te kunnen overtuigen met zijn mooie woorden maar ook met bedreiging met de hel, maar zonder fysieke bedreiging. De eerste “openbaringen” weerspiegelden dat ook. Soera 109 is gericht tot de polytheïsten en geeft zelfs aan dat iedereen maar moet geloven wat hij wil.

Tien jaar later had Mohammed militaire macht gekregen en had hij een andere verzen nodig. Een ervan zegt hij dat polytheïsten die zich niet wouden bekeren moesten opgejaagd en gedood worden. Dit staat in het fameuze vers van het zwaard, namelijk 9.5. Het vers van het zwaard annuleert alle vreedzame verzen.

Ook het vers 2.256 dat stelt dat er “geen dwang is in de godsdienst” en waarvan de praktische betekenis hier uitgelegd is (Joden en Christenen kunnen niet gedwongen worden om moslim te worden) is door vers 9.29 beperkt. Vers 9.29 vers stelt dat zij dan een speciale taks moeten betalen en zich als tweederangsburgers moeten onderwerpen aan het islamitisch gezag. Hun vrijheid werd daardoor natuurlijk heel relatief.

Om nieuwe verzen die in tegenspraak waren met vroeger “geopenbaarde” verzen te verantwoorden, had Mohammed dan het vers 2.106 nodig.

Het probleem is dat er geen eenduidige lijst bestaat van geannuleerde verzen en dat hierover veel speculatie bestaat. Algemeen komt het erop neer dat tolerante verzen door “militantere” verzen geannuleerd zijn. De tolerante verzen zijn doorgaans van de tijd dat Mohammed in Mekka woonde en weinig macht had. De militante komen van de tijd dat Mohammed in Medina woonde en een sterke militaire leider was. Soera’s 9 en 5 worden beschouwd als behorende tot de laatst geopenbaarde verzen.

Een gelijkaardig fenomeen zoals bij het ontstaan van de Islam zien we nu terug. Moslims die in de minderheid zijn of zich zwak voelen citeren meestal de tolerante verzen uit de Koran en slagen er dan ook in om niet-moslims te bekeren. Wanneer moslims in de meerderheid zijn of zich sterk voelen dan worden de “militantere” verzen naar boven gehaald en is van tolerantie geen sprake meer. We zien dit in landen met een moslim-meerderheid zoals Pakistan en Afghanistan. Het probleem is dat moslims in het Westen, ook bekeerlingen, soms van een tolerante naar een militante faze gaan. Men zegt dan dat zij radicaliseren. In de praktijk hebben ze de geannuleerde, tolerante verzen achter zich gelaten en kiezen ze voor de Jihad. In het Westen zegt men dan dat zij een striktere versie van de Islam gaan toepassen. Dit is natuurlijk zelfbedrog. In feite passen zij gewoon de echte Islam toe.